อมตะ
เรื่อง ตายอมตะ เมื่อพูดถึงความตายคนส่วนใหญ่ไม่อยากฟังหรือสนทนาด้วย เพราะเห็นว่าความตายเป็นเรื่อง อัปมงคล เป็นสิ่งไม่ดี ไม่อยากคิดหรือพูดถึง แต่พระพุทธศาสนาสอนในทางตรงกันข้าม คือให้หมั่นระลึกถึงความตายอยู่เสมอ และการระลึก ถึงความตายนี้ถือว่าเป็นกุศล ไม่ใช่อัปมงคล เพราะทำให้เกิดคติเตือนใจให้ไม่ประมาทในวัย ในชีวิต ในความไม่มีโรค และไม่หวาดกลัวหรือหวั่นวิตกเมื่อความตายมาถึง เรื่องที่ช่วยให้ดำรงชีวิตอยู่ด้วยความ ไม่ประมาทและมีสติมั่นไม่พรั่นพรึงต่อความตายนั้น ไม่ว่าจะตีความในแง่ไหนก็ไม่สามารถเป็น อัปมงคลไปได้ เพียงแต่ธรรมชาติของมนุษย์เมื่อกลัวตายก็ไม่อยากตาย ไม่อยากให้สิ่งที่กลัวนั้นเกิดขึ้น รังเกียจที่จะพูดที่จะเห็น ที่สุดไม่อยากแม้แต่จะนึกถึง การพูดถึงเรื่องความตายจึงเป็นอัปมงคลเฉพาะในแง่ ความรู้สึกของคนเท่านั้น ไม่ใช่ในแง่ข้อเท็จจริง ความตายนั้นท่านไม่ได้สอนให้กลัว แต่สอนให้สู้ด้วยความไม่ประมาท รีบสร้างคุณประโยชน์ สร้างความดีไว้ให้มาก เมื่อร่างกายแตกดับ จะได้เหลือคุณความดีไว้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น เป็นที่อาลัย เคารพรักแก่ผู้อยู่เบื้องหลัง จะเห็นได้ว่าบางท่านแม้หาชีวิตไม่แล้ว คนอยู่ห